‘A Very Last Song’ is een performance-installatie, ontstaan uit een opname uit 1997. In de opname horen we een mannelijke ʻōʻō, de laatste vogel van zijn soort, die een liefdeslied zingt dat nooit beantwoord zal worden.

Uit dit moment van uitsterven ontstaan zeven verhalen – mythisch, ecologisch, persoonlijk en wetenschappelijk – die kwetsbare verbindingen tussen mensen en vogels tonen.
De performance is geïnspireerd op het gedicht منطق-الطیر ‘Taal van de Vogels’ uit de 12e eeuw, op Mandy en Lara Sirdah, twee vogelobservatrices uit Gaza, en Nadeem Shehzad, de vogeldokter uit New Delhi die meer dan 22.000 vogels heeft gered. ‘A Very Last Song’ meandert tussen zorg, verval en de Simurgh: de mythische vogel die de wereld keer op keer heeft zien ontstaan en vervallen en die de wijsheid van alle tijden in zich draagt.

We leven in tijden van verval – als individuen, culturen en als planeet. In deze tijd organiseren we ons, we protesteren en rouwen, maar we zingen ook. We schreeuwen tegen een geliefd universum waarvan de bewegingen ons vaak overweldigen en verwonden terwijl we nauw verbonden blijven tot de mystiek van ditzelfde universum.  

Zingen is geen ontsnapping – het is toewijding. Een manier om het ondraaglijke of het onbekende te dragen en een wereld te eren die ons met haar intensiteit uitdaagt.

In de kern vraagt A Very Last Song: Wat als vogels boodschappers zijn van dat wat niet is uitgesproken? Wat als hun liederen uitnodigingen zijn om te herinneren, te voelen en onze verbinding met elkaar en met onze gewonde aarde opnieuw te overwegen?