Imprints & Breadcrumbs verkent hoe herinnering in relatie staat tot zijn fysieke vorm. De materiële vorm van een herinnering kan ons helpen te gedenken, te reguleren of misschien zelfs te vergeten. Een herinnering kan daarin bewust worden opgeroepen, al kunnen ze ons ook spontaan overkomen. Terwijl sommige van de belichamingen onopzettelijk zijn ontstaan, kunnen anderen intentioneel worden vervaardigd. We kunnen ons echter afvragen of het vangen van een herinnering in tastbare vorm tevergeefs is: zorgt de vergankelijkheid van het verleden ervoor dat een dergelijke poging onvermijdelijk blijft steken in het creëren van een monument voor de herinnering, in plaats van de herinnering zelf fysiek te maken?

 

De herinneringen die worden gevangen in fysieke vorm zijn kruimelsporen die door de tijd heen zijn achtergelaten. Terwijl sommigen blijven bestaan, worden anderen geconsumeerd of verdwijnen ze uit ons collectieve geheugen. De voortbestaande objecten gaan in tegen een lineair begrip van tijd en echoën in een non-lineair patroon. Het verleden, heden en de toekomst worden samengeweven: de verhalen uit het verleden worden gerepresenteerd in het nu en worden zo de verhalen van vandaag, terwijl we ons voorbereiden op een toekomst die hier wellicht al is. 

 

De objecten kunnen worden vastgehouden, verloren en opnieuw worden gevonden door de belichaming van een fysieke vorm –iets wat we ook kunnen herkennen in onze relatie tot de herinnering zelf. In de tentoonstelling wordt de materiële vorm onderzocht als drager of katalysator voor herinnering. Door te kijken naar architecturale vormen, elementen uit het landschap en door mens gemaakte objecten, onderzoeken Nicolas Daubanes, Marie Farrington en Just Quist de vergankelijkheid en onsterfelijkheid van herinneringen door belichaming in fysieke vorm.

 

 

 

Marie Farrington is een Ierse beeldend kunstenaar, wonend en werkend in Dublin. Haar werk reflecteert op het maken door geologische en archeologische invalshoeken. Met behulp van giet- en snijwerk en andere sculpturale processen houdt ze zich bezig met het herinneren door middel van gesitueerde ontmoetingen met het landschap en de architectuur. Haar werk refereert formeel aan veldonderzoek, gebouwd erfgoed en tentoonstellingsgeschiedenissen.

 

 

 

 

Met zijn werk streeft Just Quist naar een overgangsruimte, een open gebied waar potentiële verbindingen worden gelegd tussen verschillende disciplines, objecten, tijdseenheden en ideeën. Hij heeft zich verdiept in de verschuivingen in posities ten aanzien van abstractie en figuratie, het teken en zijn betekenis, en het idee en zijn visuele vertaling. Voor Quist vertegenwoordigen deze verschuivingen een politieke situatie. Media in de breedste zin van het woord hebben zijn interesse en zijn onderwerp van een voortdurend onderzoek. Hij probeert vragen te stellen over hoe ons leven historisch wordt geïnterpreteerd en gevangen zit in een vooraf bepaald web van tekens en betekenissen, soms een gebeurtenis genoemd. Deze gebeurtenissen lijken (vaker wel dan niet) een doel op zich en veroorzaken meestal slechts een vluchtig effect.