Solotentoonstelling Jeroen Cremers
12 november 2017 t/m 25 februari 2018

Jeroen Cremers werd geboren in het Limburgse Reuver en maakt naam als een van de opkomende kunstenaars in Berlijn. Zijn werk in deze solo-expositie in Venray reflecteert op hoe een samenloop van kleine omstandigheden tot een grote gebeurtenis kan leiden. Op het wereldtoneel, maar vaak ook in onze eigen levens.

The straw that broke the camel’s back, noemt Jeroen Cremers, zijn solopresentatie in Odapark. Een tentoonstelling aldus, over het laatste strootje dat de rug van de kameel kan doen breken wanneer je deze vol laadt. Een expositie over hoe het altijd een ogenschijnlijk inferieure en routineuze actie is, die een enorme reactie kan veroorzaken. De boel opblaast. Maar die in feite enkel het cumulatief effect vormt van vele eerdere kleine handelingen, die onbelangrijk leken, maar onderwijl al een in(een)storting aan het veroorzaken waren.

Door Marijke Cieraad & Pascalle Mansvelders

Laatste strootjes doen denken aan Seneca, de Romeins en Stoïcijns filosoof die omschreef hoe in het leven van de mens de dood centraal staat. En hoe die dood niet gevreesd hoeft te worden omdat we er al vanaf de dag van de geboorte naar op weg zijn. We sterven elke dag een beetje, je laatste dag veroorzaakt niet de dood maar voltooit enkel een proces waar we al lang mee bezig zijn en waaraan niet te ontkomen is. Het laatste strootje komt altijd. Voor elke kameel, voor iedereen.

Sculpturen van golfkarton
Jeroen Cremers werd in 1972 geboren, na zijn studie aan de academie in Maastricht en een aantal omzwervingen via Amsterdam en Zuid-Duitsland, woont en werkt hij nu alweer een aantal jaren in Berlijn. Cremers schildert en maakt sculpturen. Deze laatste van karton. Een materiaal dat hij bij toeval, of eigenlijk noodgedwongen, ging gebruiken en hem gaandeweg steeds meer inspireerde. Een zo sober mogelijke bouwstof, gelaagd, dik maar toch buigzaam, en voor iedereen bekend. Karton gaat ons allemaal vaak door de handen, enkel niet zo snel in de context van beeldende kunst. Typerend voor de materie is de restrictie aan richting die je het als maker kunt geven. Je moet je kunnen voegen naar beperkingen, die weliswaar vooraf bekend zijn, maar die je gaandeweg het maakproces toch best kunnen opbreken. En als je een bouwstof niet kunt buigen zoals je wilt, moet je je beeldend vermogen vormen naar je materiaal. Dat vereist innerlijke kracht. Een energie die vormbegrip expliceert in nog meer lagen dan het materiaal in substantie al kent. Karton is een bouwstof die ver af staat van de vormen van kunst die zich vast willen klampen aan een gevoel van eeuwigheidswaarde. Het geeft daarmee een besef aan dat niets voor altijd is. Niet alleen in materiaalkeuze lijkt banaliteit een aantrekkingskracht te hebben op Cremers, je ziet dit ook terug in zijn keuze voor onderwerpen gericht op alledaagse menselijke zaken en kenmerken. En het onderzoek en gebruik ervan lijkt zijn manier om dichter bij het mens-zijn te komen.

We are born
Geweld en conflicten zijn een belangrijk thema in het werk van Jeroen Cremers en komt voort uit zijn interesse in de ontwikkeling van het humane sociale gedrag. Aangegrepen door menselijke activiteiten als ‘beeldenstorm’ en ‘iconoclasme’, onderzoekt Cremers, hoe de mensheid het eigen verloop beïnvloedt, afbreekt en weer opbouwt, en lijkt zich af te vragen of deze daarmee van koers kan veranderen. Als alles onderdeel is van actie en reactie, staat er dan nog wel iets op zichzelf?

In de Serie „We are born”, bestaande uit geschilderde portretten van bekende en onbekende mensen, vastgelegd in een beeltenis op het moment dat het nog kinderen zijn, onderzoekt Cremers of er in een jong gezicht aanwijzingen zijn die iets kunnen zeggen over welke richting een leven verloopt. Over de keuzes die we maken als mens, de afslagen en ombuigingen die we nemen in het leven. Wanneer vervalt de onschuld? Waar raken het goede en het kwade in de mens zich? Kiezen we bewust of onbewust voor onze rol in de maatschappij? De portretten zijn van buitengewone schoonheid en stralen tegelijkertijd iets onheilspellend en confronterend uit. Bestaat er voor de mens zoiets als een dramatisch eindresultaat? Of is dat, zoals Seneca stelt, enkel en juist de continuïteit van het laatste uur van het leven, die alle uren die eerder voorbij kwamen, tezamen verbeeldt.

Bij elk antwoord dat men in deze tentoonstelling kan denken te vinden hoort een angst. Wanneer komt de explosie? Wie zal geraakt worden? Hoe lang gaat ie duren? Waar komen de brokstukken terecht? In kunst gaat het niet om de antwoorden, maar om de vragen. Om wat ze oproepen. Naar boven halen. Wat ze je laten voelen. En dan uiteindelijk leiden naar andere vragen die er weer op volgen. Tot aan die laatste vraag. Dat strootje.

Solotentoonstelling Stefan Cools
11 maart t/m 3 juni 2018

Stefan Cools (Sittard 1981) is multidisciplinair kunstenaar en botanist. Zijn werk bevindt zich op het snijvlak van kunst en wetenschap. Hierbij vormt de natuur al sinds het begin van zijn carrière de inspiratiebron voor zijn werk. Sinds 2013 staat de vlinder centraal in het artistiek onderzoek van deze autodidactische kunstenaar. Met name het transformatieproces van de vlinder is het actuele onderwerp binnen zijn kunst.

Verwondering en wetenschap
De basis van de kunst van Cools vormt de verwondering over de natuur. Zijn eigen verwondering over ecologische en fysiologische processen bij planten en dieren stimuleert hem als kunstenaar. Het is ook deze verwondering die hij graag wil overbrengen op zijn publiek.

Toch poogt Cools de natuur te doorgronden en hij gaat in zijn artistiek onderzoek bijna wetenschappelijk te werk. Hij gebruikt wetenschappelijke methodes als observatie, deductie en inductie om tot artistiek resultaat te komen, waarbij hij werkt met de precisie van een academisch onderzoeker. De uitkomst is echter altijd kunst. Zijn drang de natuur te doorgronden, heeft niet als doel wetenschappelijke feiten vast te leggen, maar de wonderen van de natuur via de vorm van kunst nog indringender bij de beschouwer te laten beklijven.

Vlinder in vorm
Met een achtergrond in de botanie, vindt Cools in de vlinder het ideale studieobject. Voor een onderzoekend kunstenaar biedt dit kleine en fragiele insect een complexiteit die permanent inspireert. Alle aspecten neemt hij onder de loep; de rups die vrijwel altijd leeft van een enkele waardplant en daarmee onlosmakelijk is verbonden met inheemse natuur, de raadselachtige transformatie tot vlinder, maar vooral, het mysterieuze meconium dat vrijkomt bij de ontpopping.

Dat vlinders, net als mensen, een ‘eerste ontlasting’ hebben, heeft Cools per toeval ontdekt tijdens een tentoonstelling in Maastricht in 2013. Voor wetenschappers is dit een bekend gegeven, maar wát meconium bij vlinders precies is, en waaruit het bestaat, is tot op de dag van vandaag een raadsel. Het meconium is zeer geconcentreerd en vol van kleur. Een kleur die blijvend is en dus te gebruiken is als pigment. Bovendien bestaan er verschillende kleuren meconium, afhankelijk van de vlindersoort. De kleursoorten die Cools tot nu toe heeft ontdekt zijn rood, oranje, geel, oker, paars en gifgroen.
Het onderzoek dat Cools verricht kent steeds opnieuw een andere uitkomst. De resultaten legt hij als kunstenaar keer op keer op een andere manier vast. Hij wil zich niet binden aan een vast artistiek medium, maar laat zich voor zijn werk altijd inspireren door het onderzoek en het resultaat. Zo vangt hij de vlinder (en zijn eigen verwondering) steeds opnieuw in een andere vorm.

Binnen- en buitenland
Cools is met zijn werk te zien geweest op diverse plekken in binnen- en buitenland. In Nederland heeft hij zich onder andere gepresenteerd in groepstentoonstellingen bij De Ridder en Bureau Europa in Maastricht, RAM Foundation in Rotterdam en in het Hedge House en de tuin van Buitenplaats Kasteel Wylre. In de zomer van 2017 is Cools in residentie geweest in het Van Gogh Huis in Zundert, waar hij zijn verblijf van een maand heeft afgesloten met een tentoonstelling.

In het buitenland is zijn werk te zien geweest bij de Verbeke Foundation in Kemzeke (BE) en zijn meest recente onderzoek was in Cairns, Australië. De uitkomsten van dit onderzoek zullen worden uitgewerkt tot een expositie.

Artistiek onderzoek in wetenschappelijke traditie
In zijn artistieke onderzoek, schuwt Stefan Cools de samenwerking met de wetenschap niet. Sterker nog, hij benut de wetenschap voor zijn eigen werk. Volledige vrijheid vindt Cools niet interessant. Liever laat hij zich voeden door de werkelijkheid en de feiten van de natuur, deze zijn al wonderbaarlijk genoeg.

Samenwerking Universiteit Maastricht
In zijn zoektocht naar de herkomst van meconium, werkt Cools onder andere samen met het Maastricht Science Programme van de Universiteit Maastricht. Studenten hebben, samen met Cools, onderzocht wat de samenstelling en de eigenschappen zijn van het meconium van de Uilvlinder, Caligo memnon. Omdat op het gebied van meconium geen vergelijkend onderzoek is gedaan, is iedere uitkomst per definitie uniek en daarmee niet verifieerbaar.

Het meconium bestaat onder andere uit uitwerpselen en hormonen, maar de precieze samenstelling is met diverse wetenschappelijke technieken niet achterhaald. Wel zijn vanuit het onderzoek diverse nieuwe vragen ontstaan, waarmee Cools en de Universiteit verder zullen gaan.

Omdat de reguliere wetenschappelijke technieken geen sluitende antwoorden hebben geboden, zijn Cools en de studenten aan de slag gegaan met andere onderzoeksmethodes. Zo hebben zij kleurenstudies uitgevoerd en tekeningen gemaakt om bijvoorbeeld beter inzicht te krijgen in het verschil tussen een mannetje en een vrouwtje bij de Caligo memnon, iets dat met het blote oog moeilijk te zien is.

Wetenschappelijke traditie
Cools gebruikt op verschillende manieren kleurenstudies in zijn werk. Hij werkt onder andere met RAL-kaarten en Pantone-kaarten. Bijzonder detail is hierbij dat deze kleurcoderingen in het verleden zijn ontstaan door het onderzoek van ornithologen om bepaalde vogels in kaart te brengen. Cools gebruikt soortgelijke technieken om de kleuren van meconium te duiden en te onderscheiden.

Wat is er te zien bij Odapark tijdens expositie Stefan Cools?
Diverse onderzoeken uitgevoerd tijdens onderzoeksjaar vanuit het Mondriaanfonds

• Twee onderzoeken met Universiteit Maastricht: naar het meconium van de Caligo memnon en naar pigmenten in kolen.
• Veldonderzoek in Australië, naar inheemse vlinders, waardplanten en met name hun meconium.
• Foto’s en video’s van (veldwerk in) de jungle in een kunstinstallatie.
• Een inventarisatie van mineermotten in werk met titel ‘Choreografie van de mineermot’
• Onderzoek naar korstmossen en de microvlinders die er van leven
• Wandeling & theeceremonie met als doel bezoekers in de huid van de rups te laten kruipen
• In het park wordt een vlindertuin aangelegd voor educatie van Kunstlab

Aurora Meccanica & Franco Gori
09 december 2018 t/m 24 maart 2019

De succesvolle jubileumtentoonstelling van het afgelopen half jaar krijgt een – Italiaanse – epiloog. La Gabbia. Waarin de heilige Oda vanuit twee nieuwe invalshoeken wordt belicht. Op zondag 9 december 16.00 uur was de opening in Odapark Venray.

AURORA MECCANICA

De titel verwijst naar het werk La Gabbia (de kooi) van Aurora Meccanica dat tijdens deze tentoonstelling te zien is in Venray. La Gabbia toont een vogelkooi waaruit bezoekers vogels kunnen bevrijden. Aurora Meccanica is een jong kunstenaarscollectief uit Turijn dat zich toelegt op digitale kunst waarin een belangrijke rol is weggelegd voor het publiek. La Gabbia spiegelt zich in dit jubileumjaar aan Oda, die altijd veel vogels om zich heen had. Bovendien geldt het als een sleutelwerk in het oeuvre van deze kunstenaars waarin telkens een onnavolgbaar spel wordt gespeeld met de wetten van interactie, in de nieuwste technieken.

Een van de kunstwerken wordt ter plekke opgenomen tijdens de opening op zondag 9 december in het Beeldenbos tijdens de opening. Een videoregistratie ervan zal daarna onderdeel zijn van de tentoonstelling.

FRANCO GORI

Bijna veertig jaar doet fotograaf Franco Gori verslag van wat er zich in Nederland afspeelt. Soms zijn dat dramatische gebeurtenissen, soms de meest alledaagse. Bekende en onbekende mensen kwamen voor zijn lens. Voor deze tentoonstelling heeft Odapark hem gevraagd een portret te schetsen van ‘de buren’. Dat zijn de zes bewoonsters van het klooster van de Zusters Ursulinen pal naast Odapark die decennia geleden de basis legden voor het kunstinstituut.

Het is voor het eerst dat de zusters zo letterlijk en prominent in beeld komen. Wekenlang was de fotograaf kind aan huis in het klooster. Soms was hij er een hele middag zonder ook maar een enkele foto te maken. “Doordat ik me kon verdiepen in hun manier van leven, ontstond er een gelaagdheid in de beelden. Hoewel de zes zusters allemaal op leeftijd zijn, zie ik ze als meisjes, meisjes met een enorm gevoelsleven”, aldus Franco Gori

Voor een beeld van het werk van Aurora Meccanica zie hier. 

Jubileumexpo
19 juni 2018 t/m 27 november 2018

Odapark wijkt af en dat blijft
Odapark wijkt – sinds de eerste dag 25 jaar geleden – af in doen en laten. Het kunstinstituut is anders dan andere. En dat blijft, zo leert de aanstaande jubileumexpositie, ‘weil ich ein Mädchen bin’, met 25 kunstenaars uit binnen- en buitenland. De expositie zal zich tot het eind november presenteren in wisselende samenstellingen van kunstenaars.

De jubileumexpositie ‘weil ich ein Mädchen bin’ zoekt toenadering tot de mythische figuur en naamgeefster aan het park: heilige Oda. De legende vertelt dat Oda – beeldschoon en blind – geboren is aan het einde van de 7e eeuw als Schotse koningsdochter. Ze koos haar eigen weg als vrouw, leefde in isolement, was symbolisch blind voor wat de maatschappij van haar verwachtte en trok ten alle tijden haar eigen plan. Voor Odapark is deze vrouw een leidend voorbeeld.

En nu, eeuwen later, brengt zij de thematische leidraad samen voor de tentoonstelling bij het 25-jarig bestaan van Odapark, vijf invalshoeken: blindheid, vrouw-zijn, emancipatie, vluchtelingen, vogels.

25 Kunstenaars
Tijdens de lange periode van de expositie worden diverse kunstwerken afgewisseld in de presentatie. Daarmee is de tentoonstelling bij de opening een heel andere dan die het publiek op 27 november aantreft in Odapark. Daarbij zal steeds geput worden uit werk van 25 kunstenaars uit binnen- en buitenland. Zie hieronder. Bovendien zullen gedurende de tentoonstelling 25 verrassende activiteiten worden georganiseerd.

Bij de opening van de tentoonstelling verschijnt een boek Ode aan Oda uitgegeven door de stichting Odapark ter ere van het 25-jarig bestaan. Het boek bevat 25 teksten van mensen die nauw bij Odapark betrokken zijn of zijn geweest en die in hun eigen woorden verhalen wat Odapark is voor hun. Kunstenaars, politici, bestuursleden, oprichters, vrijwilligers, mensen van Provincie en gemeente Venray.

‘Weil ich ein Mädchen bin’, jubileumexpo, 17 juni – 27 november 2018.
Met werk van: Aurora Meccanica (IT), Suzanne Berkers (NL), Berlinde de Bruyckere (B), Les Deux Garçons (NL), Franco Gori (NL/IT), Guerrilla Girls (USA), Jessica Harrison (GB), Jerry Kowalsky (NL-D), Sophie Langohr (B), Theo Lenders (NL), Linda Lenssen (NL), Jeanny van Lieshout (NL), Pascalle Mansvelders (NL), Andrew Millar (GB), Ted Noten (NL), Bart Ramakers (B), Mel Ramos (US), Tanja Ritterbex (NL), James Rosenquist (US), Roel Sanders (NL), Rob Scholte (NL), Cindy Sherman (US), Piet Siebers (NL), Mieke Smits (NL), Sr.X (ES), Ceal Warnants (GB), William Sweetlove (B), Bas de Wit (NL), Marjolein Wortmann (IT-NL).

Tentoonstelling door Hèléne Hermans, Hester van Tongerlo 
en Suzanne Berkers
26 januari t/m 29 maart 2020


De verbinding tussen drie Limburgse kunstenaars
Kunstenaars werken over het algemeen in relatieve afzondering, zij werken veelal in een cadans die het hun mogelijk maakt om zich te concentreren. De afzondering van de kunstenaars is relatief, zij keren zich helemaal niet af van de samenleving, sterker nog door de vinger aan de pols van de samenleving te houden, verrassen zij ons met een andere wijze van zien, een visie op wie wij zijn en hoe wij ons tot elkaar verhouden.Curator Pascalle Mansvelders bracht drie Limburgse kunstenaars bij elkaar. Deze vrouwen werken in verschillende disciplines, maar hun werk vertoont duidelijke overeenkomsten. Het continue proces waarin de kunstenaars aan zelfonderzoek doen wordt zichtbaar in bijzondere werken. Daarin geven ze uitdrukking aan wat hun bezighoudt en aan het verhaal dat zij willen vertellen.Hester van Tongerlo (1991) is afgestudeerd aan de Maastricht Academy of Fine Arts and Design. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de mens en zijn gedrag. Om hier onderzoek naar te doen gebruik ik mezelf graag als proefpersoon.” Dat geldt ook voor het werk 02-12-2014. De wens van Van Tongerlo om de mens beter te begrijpen komt tot uitdrukking in onderzoek – bijna wetenschappelijk – met biologische, filosofische en psychologische aspecten. Hester onderwerpt zichzelf aan experimenten die de ethische, sociale, persoonlijke en zelfs de fysieke grenzen van de mens onderzoeken. Door deze experimenten te documenteren en te tonen aan het publiek wordt de toeschouwer deelgenoot en de bewustwording is van essentieel belang in haar onderzoek.


Suzanne Berkers (1967) is afgestudeerd aan AKV|St Joost Den Bosch. Zij is gefascineerd door de overgang tussen twee momenten, een flinterdun kruispunt. Zoals zij zelf zegt een tussenmoment. De vluchtige aard van dingen, licht, beweging, tijd en ruimte vormen de ongrijpbare begrippen die een belangrijk onderdeel uitmaken van haar objecten en kunstinstallaties. De werken van Berkers hebben geen vaste vorm maar kunnen veranderen of bewegen, in- of uitvouwen, verdwijnen en weer verschijnen. De grens tussen tijdgebonden en tijdloos in een terugkerend ritme van verleden, heden en toekomst maken de werken van Suzanne Berkers poëtisch. Dat staat soms in schril contrast met de technische en mechanische elementen.Hélène Hermans (1962) is afgestudeerd aan de Maastricht Academy of Fine Arts and Design. Ook in de foto’s van Hélène Hermans zijn tijd en herinneringen terugkerende thema’s. Het werk van Hermans viel in 2016 al op toen zij de prijs van de vakjury mocht ontvangen in de fotowedstrijd ‘STILL’ tijdens de opening van het Kunstlab. In haar foto’s herkent men duidelijk de fascinatie voor verborgen plekken, voor plaatsen die op je netvlies blijven hangen en voor plaatsen die associaties oproepen en tijd doen vervagen. Flarden en beelden uit het verleden en heden komen letterlijk bovendrijven en vormen een nieuw beeld. De verstilde herinneringen doen beseffen dat niets verdwijnt zonder een spoor achter te laten. 

 
 

Tentoonstelling door Les Deux Garçons over daders, slachtoffers en meer.
07 juni april t/m 25 augustus 2019

Het oordeel van Darwin
“Hongerige ijsberen teisteren dorp Nova Zembla”, kopt NRC Handelsblad op 11 februari dit jaar. IJsberen zijn volgens Les Deux Garçons geen daders maar juist het tegenovergestelde. De Odapark-expositie in Venray Le Jugement de Darwin toont slachtoffers – in verstilde afwachting – tot de aarde weer in normale doen terugkeert. De opening, in aanwezigheid van Les Deux Garçons, is zondag 7 april om 15 uur.

Uit particuliere en museale collecties stellen Les Deux Garçons zo’n dertig kunstwerken tentoon in Odapark. Daarnaast zijn er enkele nieuwe werken speciaal voor deze gelegenheid gemaakt.

De solo-presentatie Le jugement de Darwin van Les Deux Garçons in Odapark, waarin kunst en natuur zo bijzonder samenvallen, zet aan tot denken en uit een waarschuwing. Het bekende kunstenaarsduo stelt de toeschouwer aan de kaak. De toeschouwer staat voor de mens die in recordtijd is uitgegroeid tot de meest dominante soort. Met alle gevolgen van dien.

Verstild boetedoen

Les Deux Garçons gunnen dieren de hoofdrol in het verhaal van de wereld en dat van beeldende kunst. Stellen dieren boven mensen uit dank, liefde en respect voor wat zij ons geven.

Maar bovenal is de presentatie een respectvolle buiging ten aanzien van wat gaande is in de wereld. Eentje waarin dieren fluisterend protesteren en verstild boetedoen in een slaap die herinnert aan het sprookje van Doornroosje.

Symbolische tegenstelling

Tegelijkertijd wijst het duo juist op de verbintenis tussen mens en dier, misschien wel de overlapping waarop de titel duidt: het oordeel van Darwin. Menselijke driften zijn dierlijke driften, de mens stamt uit het dierenrijk. Op deze wijze krijgt de setting van de natuur van het park in Odapark een bijzondere lading.

Tegelijk staat Darwin hier voor een symbolische tegenstelling met de Katholieke Kerk en de hele bijbehorende cultuur waarmee beide kunstenaars zijn grootgebracht. Ook in die zin is er lading; in het omringende Venray staan vele kerken die verwijzen naar het Roomse leven. Verwacht van Les Deux Garçons overigens geen keuze tegen het katholieke nest waar ze vandaan komen. Voor of tegen – ze laten het open.

Roel Moonen en Michel Vanderheijden van Tinteren vormen sinds 2000 het kunstenaarsduo Les Deux Garçons. Hun werk is opgenomen in diverse collecties van privéverzamelaars en musea wereldwijd.

Natuurlijke dood

De dieren verkregen voor deze expositie zijn allemaal een natuurlijke dood gestorven, waarvan de meesten in gevangenschap in dierentuinen en reservaten. De exoten daaronder zijn vergezeld van een door het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit afgegeven verklaring.

De kunstenaars in deze expositie hebben allen Molukse of Indische wortels.
8 september 2019 t/m 12 januari 2020

In de expositie ART IS A SHELTER: RUMAH zien we werk van kunstenaars met een vergelijkbare historische achtergrond. De inspiratie is ontleend aan de barakken die in de jaren vijftig in Vlakwater werden geplaatst voor de Molukkers die in Venray terechtkwamen.

Deelnemende kunstenaars:
Sias Fanoembi
Ingrid van der Hoeven
Shelly Lapré
Pieter Latul
Kitty Luhulima
Ben Manusama
Kim Pattiruhu
Rogier Roeters

Odapark ligt in dit ‘Vlakwatergebied’ en in ons Beeldenbos vind je hierover ook een kunstwerk van Tanja Ritterbex, We can offer you bananas and hot spices. De kunstenaars in deze expositie hebben allen Molukse of Indische wortels: hun (groot)ouders kwamen in de jaren vijftig naar Nederland. In de veronderstellling daar enkel tijdelijk te verblijven, werden zij in barakken -door heel Nederland verspreid- ondergebracht.

Met een totaal andere culturele achtergrond en identiteit moesten zij een plaats zien te vinden in de Nederlandse samenleving. De oud-militairen of ambtenaren en hun gezinnen waren gevormd door hun koloniale geschiedenis en de veelal strenge (militaire) opvoeding. Juist de huisvesting in barakken -en later homogene wijken mèt daarbij het verlangen terug te keren naar hun vaderland, droegen niet bij aan een harmonieuze integratie.

In RUMAH wordt gezocht naar een antwoord op de vraag of en hoe de achtergrond van deze kunstenaars hun werk heeft beïnvloed.

ART IS A SHELTER is de titel van een reeks thematentoonstellingen die in de loop van de komende jaren in Odapark te zien zullen zijn. In deze exposities zal het begrip schuilplaats vanuit verschillende standpunten onderzocht worden.
Wat is haar functie en wie zijn haar gebruikers? Is het bijvoorbeeld enkel een ruimte om in te schuilen tegen aanvallen van buitenaf of zijn er ook andere redenen om je er terug te trekken? En ook: welke rol speelt kunst hierin? Telkens weer zullen diverse kunstenaars ons met hun werk verrassen en met geheel andere ogen naar dit thema laten kijken.

Een samenwerkingsproject tussen Wieger Frencken en Luc Leenknegt heeft de vogelboom als resultaat gehad.

Een samenwerkingsproject tussen Luc Leenknegt en Wieger Frencken heeft de vogelboom als resultaat gehad. 

Dit werk is oorspronkelijk gemaakt voor De Waan, een manifestatie over kunst en psychiatrie, die Odapark organiseerde in 2002 op het terrein van het voormalig psychiatrisch ziekenhuis St. Anna in Venray.