Solopresentatie Olivier Blanckart (F)
The new Judgement of Paris
21 juni 2009 t/m 16 augustus 2009

Blanckart richt zich vooral op media beelden die populaire iconen geworden zijn. Of het nu om fotografie gaat of op foto's gebaseerde sculpturen gemaakt van verpakkingsmateriaal. Blanckart wordt gedreven door een postmoderne obsessie: iconen deconstrueren en zo mogelijk afgoden van hun voetstuk stoten. Olivier Blanckart weet uit waardeloze materialen prachtige theatrale tableaus tevoorschijn te toveren, uitgaande van beelden die in een ieders collectief geheugen gegrift staan.

Solopresentatie Haîdée Henry (FR)
26 september 2010 t/m 05 december 2010

Haîdée Henry creeërt mythische droomwerelden zoals in sprookjes waar geen hiërarchische begrenzing bestaat tussen verschillende entiteiten zoals bij mensen en dieren het geval is. De vraagstelling over de vrouwelijke identiteit loopt als een rode draad door haar hele oeuvre. Zij bezielt de personages in haar werk met haar eigen angsten en verlangens en verleent hen hierdoor een vaak verwrongen zelfbeeld. Seksualiteit en geweld verdringen hier de naïeve bevalligheid van deze wezens die vaak verbeeld worden door dieren. Mannetjes en wijfjes, hazen, herten, zwijnen, vossen, wolven en andere dierenmensen verschijnen ten tonele en spelen een uiterst geraffineerd en erotisch spel. Een spel, van vrouwelijke verleidingskracht en agressieve mannelijke dreiging, waarin de ongelijkheid tussen de seksen centraal staat. De kunst van Haîdée Henry roept tegenstrijdige emoties op en herinnert ons in de verte aan een onbevangen kinderwereld, terwijl haar werk toch zo beladen is met een volwassenen thematiek. Provocerend en paradoxaal, vaak schrijnend en verontrustend maar atlijd vol van psychologische betekenislagen. Op die manier lukt het Haîdée Henry als geen ander, binnen haar ogenschijnlijk lieflijke universum haar personages te ontdoen van het aura van de kinderlijke onschuld.

Solopresentatie Dirk Claesen (B)
13 juni 2010 t/m 12 september 2010

De wereld van de modelmaker/ beeldhouwer Dirk Claesen is niet gewoon maar een wondere wereld. Claesen reconstrueert op letterlijk onvoorstelbare wijze voor ons vaak niet meer voorstelbare wezens, zoals uitgestorven dieren of vroege mensensoorten. Enkel door een enorm vakmanschap is het mogelijk aan de hand van nog maar zeer beperkt beschikbare informatie, de niet meer voor de wereld beschikbare wezens weer in beeld te herstellen. Tot leven te wekken als het ware. De werkwijze van Dirk Claesen en de door hem vervaardigde hyperrealistische modellen werpen een reeks spannende vragen op die, in een centrum voor hedendaagse kunst, gesteld en beantwoord moeten worden in een onderzoek naar de bestaande grenzen van de hedendaagse beeldende kunst. Odapark toont in deze solopresentatie een representatie van het atelier van Dirk Claesen en plaatst zijn werk hiermee in een museale context.

Natuur fotografie met je telefoon
04 maart 2012 t/m 01 mei 2012

Van 4 maart tot en met 1 mei organiseert Odapark een internationale overzichtstentoonstelling van landschapsfoto’s die gemaakt zijn met mobiele telefoons: zogenaamde Phoneography. Dertien professionele fotografen en kunstenaars tonen werk waarbij ze voor de totstandkoming ervan bewust kozen voor het gebruik van een camera die aanwezig is op hun telefoon.

Wat begon als een noodgedwongen gebruik van een camera van mindere kwaliteit – om de eenvoudige reden dat het een apparaat is dat je altijd bij je hebt – is in korte tijd uitgegroeid tot een bijna heilig gebruik van de telefooncamera. De voorliefde voor deze camera resulteert in een nieuwe vorm van kunst in fotografie. Het resultaat levert foto’s op die, in de regel, enkel te aanschouwen zijn op de display van de telefoon. In een beperkt formaat en onderworpen aan de nieuw ontstane ‘regels’ in dit vak. De vaak prachtige foto’s worden verspreid via internet en sociale media, naar vastomlijnd en collectief bepaald gebruik en werkwijze. Odapark haalt deze foto’s nu de muren van het kunstinstituut binnen.

Vooral de landschapsfotografie in deze techniek is interessant omdat het de ontstaanswijze van deze vorm van kunst onderstreept. Op pad in de natuur kun je de mooiste momenten en scènes ‘vangen’ met de camera op je telefoon omdat deze nu eenmaal in je zak zit.

Odapark selecteerde, in samenwerking met journalist & iPhoneographer Peter Janssen, een aantal internationale fotografen waarvan velen voor deze gelegenheid nieuw werk maakten. Het is de eerste keer dat ze gezamenlijk zullen exposeren, geïnspireerd door een omgeving die landschappelijk bepalend is.

Deelnemende kunstenaars: Valerie Ardini (NL) / Daniel Berman (CA) / Ton Ensing (NL) / Bryce Fauble (UK) / Souichi Furusho (JP) / Dixon Hamby (PA) / Robert-Paul Jansen (NL) / Steve John (UK) / Greg Louderman (US) / Jordi V. Pou (ES) / Stephanie Calabrese Roberts (US) / Andy Royston (US) / Jesse Wright (US)


De werken zullen getoond worden in alle drie ruimtes in Odapark. In de Projectruimte zullen de werken in ‘back-lit-transparancy-technique’ in kleur getoond worden op speciaal hiervoor ontworpen lichtkastjes en op iPhones. In de Foyer zijn iPhones beschikbaar waarop het publiek door middel van zoekfuncties en telefoonapplicaties – de zogenaamde apps – werken, sites en technieken op kan zoeken. Het Theehuis bevat zwart-wit fotografie in print en in het Beeldenbos zijn grote glazen lichtzuilen in het landschap en tussen de hedendaagse sculpturen opgenomen.

Manifestatie over kunst en psychiatrie
15 mei 2012 t/m 14 oktober 2012

‘je moet chaos in je hebben
om een dansende ster te kunnen baren…’

Friedrich Nietzsche

‘Is the brain the most sexy part of the body?’, is de titel van de film van Jan Fabre uit 2007, die in Odapark centraal staat tijdens MINDMAP, een manifestatie over kunst en psychiatrie. Hersenen zijn ‘hot’ de laatste jaren, het fameuze boek van Swaab wordt gelezen door alle bevolkingslagen heen, alsof het brein pas zojuist ontdekt is.

In Venray zeggen we al eeuwenlang volmondig ‘ja’ op Fabres vraag. Door een intense verbondenheid met psychiatrie weten we hoe spannend, gewild en belangrijk het brein is. In de laatste 10 jaar is in de neurowetenschappen een fikse verschuiving te constateren richting de biologie. De filosofische kant raakt een beetje ondergesneeuwd. In MINDMAP willen we deze twee opnieuw volwaardig koppelen, onderzoeken en voor het voetlicht brengen. Aan de hand van beelden en woorden. In video’s, schilderijen, installaties, sculpturen en foto’s enerzijds en gedichten, verhalen en lezingen anderzijds, stellen we de hersenen centraal in alle denkbare richtingen.

Recente neurowetenschappelijke onderzoeken wijzen uit dat de hersenstructuur van kunstenaars verdacht veel lijkt op die van psychiatrische patiënten. Dat vermoeden hadden we natuurlijk al langer. De overeenkomsten schuilen in een tekort aan dopaminereceptoren. Door een afwijkende verbinding tussen thalamus en frontaalkwab vindt de verwerking van informatie bij psychiatrische patiënten én bij kunstenaars anders plaats. Een labiliteit in het brein blijkt de perfecte voedingsbodem te zijn voor een creatieve geest, er is chaos nodig om te kunnen scheppen.

In MINDMAP laten we die overeenkomsten zien, maar ook de verschillen. Waar dat laatste in zit? In het Engels zou je hier het woord ‘presabyss’ kunnen gebruiken, wat zoiets betekent als het moment aan de rand van de kloof vlak voor je de afgrond in gaat. Het gevoelsmoment dat ervoor zorgt dat je valt of genoeg grip hebt om je staande te houden. In onze taal hebben we daar geen woord voor. Precies daarom hebben we er hele verhalen voor nodig en vele, vele beelden…

De relatie tussen vormen van kunst en van psychische stoornissen, tussen creativiteit en het menselijke brein, houdt de mens al lang bezig. En soms komt dit tot uiting in de meest waanzinnige clichés als: alle kunstenaars hebben een steekje los.

Sinds het almaar moeilijker wordt een eenduidige definitie van het begrip kunst te formeren, en de menselijke psyche steeds meer biologisch in plaats van filosofisch benaderd wordt, lijkt het aanlokkelijk deze ontwikkelingen aan elkaar te koppelen. Recente neurowetenschappelijke onderzoeken tonen aan dat het gen neureguline 1 bovengemiddeld aanwezig blijkt te zijn bij mensen met hoge creativiteit én bij mensen met psychische aandoeningen zoals schizofrenie en bipolaire stoornissen. De overeenkomsten schuilen in een tekort aan dopaminereceptoren. Door een afwijkende verbinding tussen thalamus en frontaalkwab vindt de verwerking van informatie bij beide groepen vergelijkbaar anders plaats. Dat zorgt voor chaos en die is nodig om creatief te kunnen zijn.

Verbeelding wordt als één geheel voortdurend opgebouwd uit een enorme veelheid aan details, eerder chaotisch dan in een structuur. Om duidelijkheid te kunnen scheppen in gedachtegangen rondom een bepaald onderwerp, kan een ‘mindmap’ gebruikt worden. Een schema met in het midden een centraal thema, er omheen komt alles te staan dat ermee te maken heeft. Het is een manier om chaos binnen een structuur te plaatsen en zo overzicht te verkrijgen.

Dat is wat de manifestatie MINDMAP ook doet. Als centraal thema is er de menselijke geest, het brein. Van daaruit worden in MINDMAP lijnen getrokken naar onderwerpen die een relatie hebben tot de geest. Deze worden getoond in beeldende kunst en literatuur. Aan de hand van zo’n 60 internationale kunstenaars en schrijvers. Te zien, te volgen, via 6 verschillende kleuren routes.

Routes


‘Jij hebt jouw weg. Ik heb mijn weg.
Waar het aankomt op de enig juiste weg, die bestaat niet…’

Friedrich Nietzsche

Het ‘Zenuwcentrum’ aan de Leeuwstraat in Venray is het startpunt van MINDMAP. Hier kun je terecht voor het verkrijgen van informatie over de manifestatie. In een gratis magazine vind je een beschrijving van de routes met bijzonderheden en plattegrond; informatie over het project en deelnemende organisaties, een lijst met kunstenaars en schrijvers. Activiteiten en locaties. Berichten over de cultuurparticipatieprojecten, de kunstwerken in de openbare ruimte, de tentoonstellingen en verhalen van deelnemende schrijvers. Artikelen over kunstwerken en projecten en historische wetenswaardigheden over historie en psychiatrie. Het MINDMAP Magazine is gemaakt door Zuiderlucht onafhankelijk cultureel maandblad.

Vanuit het ‘Zenuwcentrum’ zijn de routes te volgen, in kleurlijnen. De routes hebben verschillende lengtes, maar je kunt ze zo lang maken als je wilt en natuurlijk kun je onderweg gewoon overstappen op een andere route, van bijvoorbeeld de beeldende kunst eens een afslag maken richting psychiatrie en historie. Tevens zijn in het ‘Zenuwcentrum’ een aantal projecten te vinden. Het boekenproject FREE BOOKS waar bezoekers een boek of boeken kunnen inleveren en in ruil een ander kunnen meenemen. Wissel je wereld uit met anderen. Het project FREE ART waar je een kunstwerk op kunt hangen of neer kunt zetten wat niet langer of echt in je eigen wereld past, om er in de plaats een ander voor mee te kunnen nemen dat door iemand anders is afgestaan ‘ter adoptie’.

Tot slot vind je in het ‘Zenuwcentrum’ het Tijdelijk Museum, waar van mei tot oktober iedereen zijn of haar verzamelingen kan exposeren. In twee zalen, een gewelfde kelder en een prentenkabinet kun je hier, alle taken van museumdirecteur tot suppoost zelf op je nemend, aan het publiek laten zien waarvoor je verzamelhart klopt of wat je brein en handen zelf maken. Naast elkaar zijn telkens verschillende presentaties te zien die ongeveer een maand duren. De bovenste verdieping van het Tijdelijk Museum bevat de cultuurparticipatieprojecten FREE BOOKS en FREE ART.

Johan Tahon / Petra Valdimarsdottir / Shira Keller
21 april 2013 t/m 25 augustus 2013

Verbeelding volgt niet altijd luid en open het pad van twitter en realityshows, maar vindt haar weg ook nog in persoonlijke sluiproutes van stilte, ernst en afzondering… Een bundeling soloprojecten die de grenzen aftasten tussen openbaring en beslotenheid, en daarmee laten zien hoe kunst het wezen kan vormen van de hoopvolle maar eenzame mens.

Curatoren: Marijke Cieraad & Pascalle Mansvelders





Johan Tahon (BE, 1965) / Projectruimte: Met zijn beelden trotseert Johan Tahon de wereld en creëert een eigen realiteit waarin hij de ondraaglijke eenzaamheid van de mens verbeeldt. Zijn sculpturen zijn witte wezens, vleugelloze engelen, donkere geesten die een gedaante van gips hebben aangenomen om zo een zichtbare rol in de werkelijkheid te vervullen. De kunstenaar heeft de beelden nodig als een vorm van bescherming, maar uiteindelijk worden ze tot figuurlijke pantsers. Immers wanneer de sculpturen worden uitgezonden in de wereld, blijken Tahons wezens intense uitingen van overgevoeligheid en existentiële angst van de gekwetste ziel, die voor de beschouwer vormen van troost blijken. In de projectruimte van Odapark zijn de beelden te zien zoals ze in het atelier, de gevoelswereld van de kunstenaar, zijn ontstaan. Te ervaren als een cirkelvormige beweging die eenzaamheid een heftige collectieve ervaring maakt.





Petra Valdimarsdóttir (IS, 1987) / Theehuis: Petra Valdimarsdóttir verbindt in haar werk een fascinatie voor isolatie met die voor de openheid van het internet. Haar werk is een antwoord op de informatiestroom van ons tijdperk, waarin begrip en verbondenheid verloren kunnen gaan in de vloed van gegevens. Valdimarsdóttir biedt de beschouwer een nieuwe visie op onbeschermde feiten door ze te isoleren en van vorm te voorzien. Daarmee geeft ze het gezichtsloze een gezicht. Te zien in Odapark is onder meer haar project Come & Go, een wand vol enveloppen met woorden erop. Het zijn de laatste woorden van ter dood veroordeelde Amerikanen. In de enveloppen vindt de bezoeker persoonlijke informatie over de mens die het woord heeft uitgesproken, achterop is de hele laatste zin te lezen. De muur is chronologisch gerangschikt vanaf de eerste executies sinds 1982 en blijft groeien. De kunstenaar brengt daarmee de harde werkelijkheid terug tot essentie, eenvoud en puur gevoel.

Shira Keller (NL, 1985) / Literair Project: Shira Kellers debuutroman M. (2012) vertelt het verhaal van Leah Rosenberg, een veertigjarige beeldhouwster, die voor een tentoonstelling een zelfportret moet maken en door die opdracht met haar verleden wordt geconfronteerd. Koen Eykhout stelt sinds vorig jaar voor Odapark literaire projecten samen in de lijn van het kunstinhoudelijke beleid. In zijn recensie over M. schreef hij: ’Getooid met sprookjesmotieven van een Schone Slaapster die zich prikt en die niet wil ontwaken en met klassieke motieven uit de Metamorfosen van Ovidius. Wat we ons verbeelden bestaat, daarbuiten is geen werkelijkheid, schreef György Konrad. M. is zo’n werkelijkheid, van schrijfster en lezer, een debuut als een zwarte roos, schoonheid die beangstigt.’ Shira Keller schrijft voor Grave Souls & Secrets een nieuw verhaal, als een literaire equivalent van de beeldende kunst, dat aan het publiek wordt aangeboden als een gesloten brief.

Private Poetry / Binnentuin: Private Poetry is een project van het Letterkundig Centrum Limburg, met vormgeving van Daan de Haan (NL, 1981) dat gepresenteerd werd op de Floriade en vanaf nu permanent is opgenomen in de binnentuin van het Beeldenbos van Odapark. In zes eenpersoons wachtposthuisjes biedt het bezoekers de kans om in alle rust en afzondering van de drukke wereld om ons heen poëzie te beluisteren van: Bertus Aafjes, Frans Budé, Emma Crebolder, Cor Deneer, Paul Haimon, Jan Hanlo, Leo Herberghs, Rouke van der Hoek, Sasja Jansen, Pierre Kemp, Wiel Kusters en Miel Vanstreels.

The Secret Gathering / Beeldenbos: In wisselende samenstellingen plaatsen Odapark-curatoren (zelf ook beeldend kunstenaars) onder de naam Nature projecten in het Beeldenbos ter ondersteuning en verklaring van de kunstinhoudelijke principes waar het publiek hier in het bos tegenaan loopt, en die iets verduidelijken over de relatie tussen kunst en natuur hier ter plekke. The Secret Gathering is een project van Marijke Cieraad; een groep kabouters in een geheime kring. Iedereen is op zoek naar een geheim, maar het bos is van de kabouters, die in dit dichte naaldbosje stiekem bij elkaar komen zonder dat wij, mensen, bezoekers, wandelaars dat weten. Maar het liefst weten we elk geheim, dat heeft iedere mens in zich!

Rob Scholte
08 september 2013 t/m 05 januari 2014

Kunst gaat niet over vaststaande feiten en geeft geen antwoorden. Kunst gaat over veranderingen en stelt vragen. Heeft kunst bescherming nodig? En waar vindt kunst nog shelter?

Rob Scholte is misschien wel de bekendste kunstenaar van Nederland. Dit najaar alleen al zijn diverse tentoonstellingen met zijn werk te zien in binnen- en buitenland. Hij voert opdrachten uit voor grote (inter)nationale projecten, en in de top 500 van kunstenaars van de 20e eeuw van de Saatchi Gallery staat Scholte op nummer 180, net boven Karel Appel. De vraag EXPO of NO EXPO is als een soort TO BE OR NOT TO BE te beschouwen, na de bomaanslag op zijn leven in 1994 het centraal thema geworden in Scholte’s werk. Wel of niet te zien zijn. Dat is de vraag in zijn werk.

In NO EXPO in Odapark zijn in de Projectruimte onder meer werken uit de Embroidery-serie te zien. Op rommelmarkten koopt Scholte borduurwerken, die hij vervolgens omdraait, opspant en voor in een veelvoud van de aankoopprijs verkoopt. Genoeg om je over op te winden als hij de jarenlang verborgen gebleven keerzijde zichtbaar maakt. In het Theehuis zijn meer dan 30 schilderijen te zien uit de serie Plug-In, de mooiste vrouwen ter wereld volgens Scholte. Ze contrasteren met de enorme collage-werken van luciferdoosjes met motieven uit de hele wereld, die als even belangrijk of onbelangrijk naast elkaar zijn geplakt. Het is de serie Lucifer in Paradise. Oliemaatschappijen naast bloemen, wegrestaurants tegenover filmsterren. Alles is even belangrijk, alles doet mee en is onderdeel van het geheel. Tevens zijn hier de sculpturen te zien uit de serie Mount Lucifer, die op het punt staan te ontbranden. Scholte kent de bedrieglijkheid van veiligheid.

In de Foyer van Odapark zijn ten tijde van NO EXPO op diverse beeldschermen, televisie-programma’s en uitzendingen te zien die wereldwijd in de afgelopen decennia rondom Rob Scholte zijn gemaakt en uitgezonden. Daarbij zeefdrukken van de meest bekende werken van de kunstenaar. In de Odashop zijn ansichtkaarten van Scholte te koop. Tot slot zijn hier verschillende publicaties in te zien rondom werk en leven van de kunstenaar.

In de Binnentuin van Odapark is in MOOIE ODA, een mobiele tentoonstelling te zien, speciaal door Rob Scholte voor deze gelegenheid hier ingericht, met daarin, in zijn eigen woorden: ‘een verzameling van ‘jeugdwerk, restanten, dubbels, rejects en toppertjes’.

Tegelijkertijd is in de locatie Oda Maastricht, in het voormalig NATO-hoofdkwartier in de Cannerberg, het project SHELTER te zien van Rob Scholte, voor meer informatie zie: Oda Elders / Oda Maastricht.

Woody van Amen / Coen Pausma / Lieve Prins / Mimmo Rotella / Helmut Smits / Sami Trabelsi / Matthijs Vlot
18 maart 2014 t/m 11 mei 2014

Karton Sonate – Lieve Prins & Sami Trabelsi

Kopiëren, knippen en plakken behoren in deze tijd tot de meest favoriete bezigheden. COPY ART is een tentoonstelling van beeldend kunstenaars die hier op een heel eigen manier een vertaling van maken, vaak al veel langer dan het internet bestaat.

In COPY ART presenteert Odapark een diversiteit aan mogelijkheden rond het kopiëren binnen de beeldende kunst. Van kunst die met het kopieerapparaat tot een serie wordt gemaakt tot werk dat vragen stelt over authenticiteit. En van kunst die door technische manipulaties vervormingen oproept tot werk dat de draak steekt met uniciteit.

‘Kopieerkunst’ in de letterlijke betekenis bestaat al sinds de jaren zestig. Kunstenaars ontdekten het kopieerapparaat als een heel mooie machine voor reproductie van kunstwerken, een methode die veel mechanischer oogt dan bijvoorbeeld zeefdrukken. Driedimensionale objecten worden op de glasplaat gelegd en krijgen een intrigerende vervorming.

Hello, Matthijs Vlot

Lieve Prins
In het Theehuis is een presentatie te zien van Lieve Prins, een internationale pionier in de copy art en de kunstzinnige mogelijkheden van het kopieerapparaat. Zij zegt: “Het kopieerapparaat biedt mij een geweldige kans om iets te zeggen over de dingen die belangrijk voor mij zijn: kinderen, liefde en familieleven. Eigenlijk alles waaraan het ontbreekt bij het pragmatische bedrijfsleven en de koele technologie die het kopiëren zo gretig heeft omarmd. ” Prins laat zien dat kopiëren een prachtige en expressieve manier biedt voor een weergave van de werkelijkheid.

De werken die Lieve Prins in Odapark toont zijn gerealiseerd in samenwerking met jonge kunstenaars waaronder Daniel Jimenez van Wageningen, Shakiro Werleman, Ann Dalderop & Ester Schoonhoven. Het meest recente werk Karton Sonate is een co-productie met de jonge Parijse kunstenaar Sami Trabelsi en wordt voor het eerst tentoongesteld.

Not to touch the Earth – Lieve Prins & Shakiro Werleman

Uitwaaiend over Foyer en Projectruimte worden werken gepresenteerd van onder meer Woody van Amen, Coen Pausma, Mimmo Rotella, Helmut Smits en Matthijs Vlot. Die allemaal op een heel eigen en andere manier een link hebben met kopiëren, ‘knippen en plakken’. Kunstenaars lijken soms over sneltoetsen te bezitten die wij niet kennen…

Escape from discovery – Lieve Prins & Daniel Jimenez van Wageningen

Kiki Lamers & Sofie Muller
25 mei 2014 t/m 07 september 2014

Kiki Lamers / Sofie Muller / Eveline Vreeburg / Eat it! / Let it Grow!

Verbeelding volgt niet altijd luid en open het pad van Twitter en realityshows, maar vindt haar weg ook nog in persoonlijke sluiproutes van stilte, ernst en afzondering… Grave Souls & Secrets is een bundeling soloprojecten die de grenzen aftast tussen openbaring en beslotenheid, en laat zien hoe kunst het wezen kan vormen van de eenzame maar hoopvolle mens.

Curatoren: Marijke Cieraad & Pascalle Mansvelders

Kiki Lamers (NL, 1964) verwierf internationale bekendheid met haar hyperrealistische kinderportretten in grijstinten. Complexe gezichten van peuters en kleuters op forse doeken, waarbij voor de beschouwer onmiddellijk voelbaar is dat de kunstenaar met diepe en oprechte interesse de binnenwereld van het kind heeft verbeeld. De menselijke woede, maar ook verdriet, bewondering en onbevangenheid. Op het linnen doek heeft Lamers naar eigen zeggen voorlopig de grenzen bereikt. In de afzondering van ateliers is ze een nieuwe weg ingeslagen. Met behulp van specialisten van het Europees Keramisch Centrum in Den Bosch heeft ze gewerkt aan een nieuwe vorm: keramische sculpturen, en daarbij een eigen patina ontwikkeld. De beelden sluiten aan bij haar laatste serie portretten op het doek. De geportretteerden zijn aangeraakt door de buitenwereld, en soms veel meer dan dat. Lamers vervolgt haar weg, in een opvallende radicaal andere techniek maar met precies dezelfde intense voeling voor haar onderwerp de mens.





Sofie Muller (BE, 1974)maakt universele, psychologische portretten waarvan de kwetsbaarheid een zwaar beroep doet op de empathie van de kijker. De spanning wordt voelbaar. Enkele vragen die bij de kijker om voorrang strijden: is dit een vreemd experiment, een mysterieus onderzoek, een sinistere test? Muller assembleert, vervormt, verbrandt en manipuleert hoofden in diverse uitingsvormen en combineert deze met medische- en laboratoriuminstrumenten. In Grave Souls & Secrets II toont zij enkele van haar personages in gepatineerd brons. In het oog springt haar recente mobielinstallatie Psychonomics, waarin menselijke relaties en maatschappelijke spanningen letterlijk tot leven komen. Alles draait om magnetische aantrekking en afstoting, de verbeelding van menselijke gevoelens. Tegelijkertijd roept het vragen op over de relatie tussen psyché, chemie en fysica. Een thema dat Muller de laatste jaren steeds meer uitdiept, ook in het gebruik van vuur en in haar bijzondere rook-tekeningen, die weer een ander spoor naar menselijk leed zijn.





Eveline Vreeburg (NL, 1984) debuteerde met Onder pseudoniem en in 2013 verscheen Het grootste geluk. Een geweldige roman, aldus Koen Eykhout – samensteller van literaire projecten voor Odapark – over mensen die het leven niet aankunnen, die verhaalt over kleinburgerlijke lulligheid die zo frontaal in je gezicht geblazen wordt dat ze van de weeromstuit transformeert in wanhoop en zoiets wezenlijks als ‘het menselijk tekort’. In navolging van Shira Keller die het verhaal ‘Jim en ik’ schreef, schrijft Eveline Vreeburg voor de tweede editie van Grave Souls & Secrets, als een literaire equivalent van de beeldende kunst, een verhaal dat aan het publiek wordt aangeboden in de vorm van een gesloten brief. Over de noodzaak van de kunstenaar die volgens Vreeburg voortkomt uit een even romantische als tragische behoefte van een wezen dat zich niet tot de werkelijkheid weet te verhouden omdat hij/zij er nooit zeker van is of die wel bestaat. De brief is te vinden in de foyer van Odapark.

In de tentoonstelling vinden bijzondere educatieve activiteiten plaats voor de jeugd, waarbij ze kunnen kiezen uit het project: Eat it! waarmee kinderen hun zielenroerselen en geheimen kunnen toevertrouwen aan ouwel (eetpapier) om dit vervolgens – alleen of gedeeld en samen – op te eten. Zijn problemen verteerbaar als je ze opeet? En houd je ze tevoren binnen of deel je ze met iemand in vertrouwen? Dagelijkse kinderwerkelijkheid-vragen waarin beeldende kunst best eens een leidraad zou kunnen bieden. En het project: Let it grow!waarmee de jeugd geheimen en problemen waar ze tegenaanlopen in hun leven, kunnen samenvoegen met zaadjes om dan te begraven in het Beeldenbos van Odapark zodat het geheel in de openlucht kan groeien. Groeien is transformeren, tot een plek in de natuur vol prachtige wilde bloemen. Het laat zien hoe, uit iets dat lastig is, of zwaar en erg voelt, met een beetje extra zorg ook best iets moois kan ontstaan.