mijn werk doet de laatste tijd

steeds vaker wat ik wil

 

of dat iets goeds is, weet ik niet

ik denk dat het niet zozeer uitmaakt

 

welke vorm ik aan de dingen geef

of bij welke namen ik ze noem

 

ik hoef er niet voor te werken

ik groei langzaam met ze mee

 

eigenlijk is het maken

niet meer dan een vorm van tussenruimte

 

een ruimte van waaruit ik durf te kijken

de wereld om me heen te leven, soms te vangen

 

ik beslis zelf 

wat er wel en niet toe doet

 

maak de delen passend

puzzel de antwoorden in mijn vragen

 

het enige wat werkt is blijkbaar het wachten

ik kan het licht niet dwingen anders te gaan dansen

 

ik kan ervan besluiten

samen te vallen met de dag

 

het wachten doet me inzien

we groeien naar de zon

 

Deze tentoonstelling is de eindpresentatie van het programma The Known Artist. The Known Artist is een nieuw talentontwikkelingstraject en uniek samenwerkingsverband in Limburg voor jonge beeldend kunstenaars. Uit een open call werden vijf kunstenaars geselecteerd om het traject te volgen, waarbij coaches en experts hen begeleiden in hun professionele ontwikkeling. Gedurende acht maanden vonden er werkbezoeken en workshops plaats, waarbij (net)werken vanuit het eigen kunstenaarschap centraal staan. Deelnemers werden gecoacht bij de totstandkoming van nieuw werk en het realiseren van een eigen project. 

Mijn kunstenaarschap begon in de bibliotheek waar ik een aantal jaren werkzaam was: Een verzamelaar van ontmoetingen, ervaringen en verhalen ontwaakte hier. De bieb is een plek waar iedereen welkom is, je hoeft er niets te kopen of te ondernemen. Naast die verwelkomende ruimte is de bibliotheek een plaats waar verhalen zich verzamelen. Uiteraard in de vorm van boeken, maar voor mij net zo belangrijk, ook middels de bezoekers en lezers. Deze verzameling aan ontmoetingen toont zich vaak in de fascinatie naar doodnormale objecten, eigen vertellingen, schrijfsels, portretten en briefwisselingen.

 

Tijdens de Industriële revolutie werd het werk van de man vanuit huis verplaatst naar de fabriek. Veel producties verschoven van handmatig naar machinaal waardoor veel ambachtelijke beroepen die voornamelijk vrouwen vervulden verdwenen. Meer welvaart en meer voedsel zorgden voor meer kinderen waardoor de vrouw gebonden was aan huis om voor het gezin te zorgen. Doordat de man uit huis werkte was er geen zicht meer op het vele onbetaalde werk van de huisvrouw en werd haar aanzien ondergewaardeerd. Vrouwen kregen minder rechten en vrijheden wat resulteerde in depressies en mentale problemen. Al deze factoren bij elkaar waren de perfecte formule voor de ongelukkige huisvrouw. Juul Lit (1997) laat met haar schilderijen en keramiek zien hoe historische revoluties, welke als vooruitstrevend werden gezien, voor een grotere kloof tussen man en vrouw hebben gezorgd. Ze vertelt de geschiedenis vanuit een vrouwelijk perspectief om zo bredere context te scheppen en meer kennis te verkrijgen over de emancipatie van de vrouw. 

 

Elisa Verkoelen (1998) is afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten te Utrecht. Ze poogt om abstracte kwesties in beeld uit te drukken zodat ze grijpbaar worden, om het onzichtbare zichtbaar te maken. ‘Mijn makerschap zit in alles wat ik doe; ik maak beeldend werk en ik schrijf, maar ook kijken, lezen, spreken en verzamelen zijn onderdeel van dat proces.’ Ze houdt van moderne kunst, filosofie, poëzie, praten en spullen. De installatie 'die op huiden lijken' is gebaseerd op terugkerende dromen die Elisa Verkoelen heeft over het huis waarin ze opgroeide en bestaat uit persoonlijke verzamelingen, geschreven teksten, gevonden voorwerpen en zelfgemaakte werken. Het project gaat in wezen over een gevoel van derealisatie, een gevoel dat ze koppelt aan het verhuizen van het ouderlijk huis naar een nieuwe, vreemde plek. “Het gevoel uit mijn lichaam te treden, komt het dichts bij het gevoel van niet te weten waar ik ben, alsof ik met nieuwe ogen naar een oude wereld kijk. Ik zoek naar houvast door huiden te verzamelen, me steeds in andere lichamen te passen.” 

 

Al tijdens haar opleiding aan het AKV|St. Joost in Breda was de verleiding en beïnvloeding van media een belangrijke inspiratiebron voor Josine Vissers (1986). Ze is geboeid door hoe de media onze samenleving al generaties lang voeden met stereotype en geromantiseerde wereldbeelden: Succes in onze carrière, voldoen aan het schoonheidsideaal, in balans zijn met onszelf, wonen in een picture-perfect huis en een bruisend sociaal leven hebben. In haar werk probeert Josine vat te krijgen op deze thematiek en er vragen bij te stellen. Ze analyseert en deconstrueert dergelijke beïnvloedingen en bevraagt hun symboliek. Dat doet ze door met verschillende media en technieken te werken als borduren, patchwork, video en audio, fotografie, collages en gevonden materiaal. Taal neemt in haar werk vaak een centrale positie in, door middel van teksten waarin een subtiele of dwingende beïnvloeding voelbaar is. 

 

Rosa Vrij (1994) studeerde aan de Maastricht Academy of Interdisciplinary Arts en behaalde vervolgens haar Master Theater aan de Toneelacademie Maastricht. Haar werk beweegt zich door de tussenruimtes van architectuur, performance, tekeningen, installaties en tekst. Tussen lichaam en ruimte, de ik en de ander, performer en publiek. Rosa Vrij vertrekt altijd vanuit de (fysieke) context die haar gegeven is. Als een beeldhouwer maakt ze vormen door materiaal weg te halen. Daarmee beoogt ze situaties terug te brengen tot hun fysieke of filosofische kern. In haar werk traint ze het publiek om bewuster te worden van hoe hun lichaam zich verhoudt tot hun fysieke omgeving. Rosa is werkzaam in Limburg en Rotterdam, en haar werk wordt zowel in de beeldende kunst- als de theatersector getoond.