28 september 2025 – 4 januari 2026
Ingeborg Meulendijks werkt sinds 1997 aan het geheime huis, een doorlopend kunstproject dat bestaat uit sculpturale maquettes, monumentale foto's van gemodelleerde ruimtes en werk op papier. Door te spelen met schaal, perspectief en licht onderzoekt ze hoe we ruimtes op een emotioneel en intiem niveau ervaren. In Odapark wordt een deel van haar verzameling miniatuurkamers getoond waarin haar gedachten over wonen (dwelling) en zijn (being) worden gevisualiseerd.
Deze kamers bedenkt en bouwt Ingeborg in haar atelier, gelegen in een deel van het 19de -eeuwse klooster van Steyl. Minutieus zaagt en schuurt ze hier aan schaalmodellen in hout, karton en textiel. De atmosfeer van die ruimtes legt ze vast met een analoge camera, de beelden ontwikkelt ze zelf in een donkere kamer. Ze kiest bewust voor deze trage manier van werken, waarin ze net als de monniken en zusters in Steyl, alles met de hand doet. Juist door die vertraging wordt het maakproces een bevrijding van de tijddruk en haast die ons dagelijks leven vaak beheerst.
Ingeborg Meulendijks verwoordt het zelf als volgt: “Om fatsoenlijk te kunnen leven, heeft iedereen een thuis nodig. Een plek waar je echt wilt zijn. Maar passen onze concepten van tijd en plaats wel bij het formuleren van het idee van 'thuis' als architectonische ruimte? In het geheime huis staat het schaalmodel op de drempel tussen denkbeeld en realiteit, ze nodigt uit tot denken in beide richtingen. Het is de ruimte in mijn hoofd en buiten mijn hoofd. Het is een spel tussen doen en denken, tussen groot en klein. Blaise Pascal1 verwoordde dat heel mooi: ‘Kleine dingen doen alsof ze groot zijn, en grote dingen doen alsof ze klein zijn.’”
1Franse wis- en natuurkundige en filosoof (1623-1662)
