Andrea Lehmann (D)
26 november 2011 t/m 12 februari 2012
Is het mogelijk dat een vrouw zo mooi is dat het monsterlijk wordt? In de Griekse mythologie woonde Medusa, die bekend was om haar uitzonderlijke schoonheid, in een land waar nooit de zon scheen. Ze riep de woede op van de Godin Athena, die haar niet wilde laten vertrekken naar zonnige streken en Medusa’s prachtige haren veranderde in een nest kronkelende slangen. Iedereen die naar Medusa’s mooie gezicht keek versteende ogenblikkelijk. Dat werd haar taak: zoveel als mogelijk mensen te doen verstenen. Bikkelhard en verstikkend als cement.
De Duitse Andrea Lehmann (1975) schildert, in een bijna akelige perfectie, wonderschone meisjes. Als herinneringen aan sprookjes die ons allemaal ooit verteld worden. Ze doet dit in traditionele olieverf maar ontdoet de techniek van alle houvast. Zonder lijst of zelfs maar kader, op papier, en behandeld met een keur aan terpentines, schellak en alcohol. Haar werken lijken wel oude olieverfschilderijen die niet goed gerestaureerd zijn. Sommige delen blinken als een spiegel, andere zijn stroperig als lijm. Haren zijn verwerkt in de verf als symbool van schoonheid en dood tegelijkertijd. Haar schilderijen werken als ons oog, ze stellen zich scherp op bepaalde details, zoeken een context, maar komen telkens uit bij het ruimteloze zwart van het niets. Lehmann transformeert wat onuitgesproken blijft in beelden. Verwarrende taferelen die zich afspelen in de wereld van hallucinaties. Het is niet onze wereld, die ze schildert, dat maakt haar beelden moeilijk te vangen. We kunnen ze alleen maar aanvaarden omdat ze functioneren zoals beelden dat doen in dromen. Het zijn symbolen voor voorwaarden, omstandigheden, die niet begrepen willen worden. Beelden die een eigen bestaan afdwingen, vragen oproepen maar onbeantwoord laten.
Andrea Lehmann laat zien wat onzichtbaar is, alleen maar voorgesteld kan worden in de geest. Valse voorstellingen en vreemde wendingen aan verhalen die opkomen als plotselinge en enge invallen. Die we allemaal wel eens hebben, maar die we onmiddellijk willen uitbannen zodra ze zich voordoen. Omdat ze ons anders zouden doen verstenen.
